Είναι σίγουρο ότι πολλοί από μας είχαμε έναν γυμναστή στο σχολείο που αφειδώς μοίραζε μπάλες την ώρα της γυμναστικής. Φυσικά μας παρότρυνε να γυμναστούμε ενώ αυτός καθόταν σε κάποια άκρη μ΄ ένα καφεδάκι στο χέρι. Όλα αυτά στην καλύτερη περίπτωση. Υπήρχαν και φορές που οι μπάλες μοιράζονταν από το γραφείο των καθηγητών απευθείας!!! Όταν δε, ερχόταν η ώρα να αναλάβει δράση (πολύ σπάνια, σε καμιά παρέλαση ή σε τίποτα σχολικούς αγώνες) εμπλουτίζαμε το λεξιλόγιό μας μ’ ένα σωρό ειρωνικά σχόλια και ύβρεις. «Τι κάνεις μωρέ κοιμισμένο, αριστερό είπα, ηλίθιο είσαι παιδί μου και δεν καταλαβαίνεις!!!», «Κοιτάξτε ρε παιδιά που δε μπορεί να βάλει ούτε ένα καλάθι, για τα μπάζα είναι!!!». Δυστυχώς το σχοινί το τραβούσε ακόμα πιο πέρα αλλά η καλή μου (όπως και να το κάνουμε) διαγωγή δε μ΄ αφήνει να αναφέρω!
Τα χρόνια πέρασαν, άλλοι πήραν σύνταξη ενώ άλλοι βρίσκονται ακόμα ξεχασμένοι σε κάποιο σύλλογο καθηγητών που η «εμπειρία» τους ως διανεμητές μπαλών , μπορεί να τους οδήγησε να λάβουν και το διευθυντικό επίδομα. Τι γίνεται όμως με τους καινούριους; Με όλους αυτούς τους «σπουδαγμένους» που πέρασαν στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ κι αποφοίτησαν από κάποιο σύγχρονο Τ.Ε.Φ.Α.Α. κι όχι από την Γυμναστική Ακαδημία ή την Ε.Α.Σ.Α. του 1980; Υποτίθεται ότι στην ελληνική δημόσια εκπαίδευση διορίζονται πλέον οι κορυφαίοι εκπαιδευτικοί (1/200 Καθηγητές Φυσικής Αγωγής). Αυτό θα έπρεπε από μόνο του να εξασφαλίζει άριστη ποιότητα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Γιατί δε συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο; Βλέπω συμφοιτητές/ριες που έκαναν μεταπτυχιακό και ξόδεψαν πολύ χρόνο και χρήμα για να πετύχουν τον διορισμό τους και παρόλα αυτά επαναπαύονται κι αδιαφορούν για τις πραγματικές ανάγκες της εκπαίδευσης. Κάνουν δηλαδή αυτά που κατέκριναν στους άλλους. Προσπαθούν δε με νύχια και με δόντια να «βολευτούν» σε κανένα νυχτερινό σχολείο ή σε κανένα ειδικό (αν έχουν την ανάλογη ειδικότητα) όχι από ανάγκη προσφοράς αλλά από φυγοπονία.
Η ανύπαρκτη αξιολόγηση στο δημόσιο ήταν, και συνεχίζει να είναι, ένα από τα πολλά αντικίνητρα για την παραγωγικότητα των καθηγητών. Το ίδιο και οι οικονομικές απολαβές ή η έλλειψη κινήτρου απόδοσης ή η υλικοτεχνική υποδομή ή… σίγουρα μπορούμε να συμπληρώσουμε ακόμη πολλά στη λίστα προκειμένου να αισθανθούμε καλύτερα για την ίδια τη δικιά μας απραξία. Γιατί επέλεξαν, λοιπόν, όλοι αυτοί τη δημόσια εκπαίδευση; Ποιος διαγωνισμός εγγυάται την αγνότητα των κινήτρων των εκπαιδευτικών; Δυστυχώς το ίδιο το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει δημιουργήσει μία μαύρη τρύπα στην οποία καταρρέει ολοένα και πιο βαθιά. Έτσι, έχουμε τη λύση να περιμένουμε να φτάσουμε στο επίπεδο της Γερμανίας (υπολογίζω το 2083, αν δεν μας προλάβει το 2012 η καταστροφή του κόσμου) ή να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ο καθένας τη δική του μικρή σταγόνα υπευθυνότητας με την ελπίδα της ψιχάλας, της βροχής, της καταιγίδας.
